Αλέξανδρος Βασμουλάκης

Γεια χαρά σε όλους!
ήρθε η ω΄ρα να αναφερθ΄ω σε έναν έλληνα καλλιτέχνη που ήθελα καιρό και θαυμάζω χρόνια!
ο Αλέξανδρος Βασμουλάκης γνωστός στους γκραφιτάδες και ως zap51 είναι πλέον ένας από τους σημαντικότερους νέους καλλιτέχνες στον κόσμο.
Είναι γεννημένος στην Αθήνα το 1980 και έχει σπουδάσει καλές τέχνες στην σχολή καλών τεχνών της Αθήνας και αυτήν την περίοδο εργάζεται ως free lancer.
Ο Βασμουλάκης ξεκινώντας από το graffiti όπως πολλοί συνεχίζει ζωγραφίζοντας μεγάλα κτήρια στο κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο και αναπτύσσωντας ένα πολύ προσωπικό στυλ κολλώντας υφάσματα και αντικέιμενα στους τοίχους που σχηματίζουν και τις τελικές του πολύ ιδιαίτερες μορφές! η τελευταία και νόμιμη δουλειά του σε τοίχο είναι αυτή: Εχει ασχοληθεί επίσης με κάποιες εγκαταστάσεις επιτυχώς κατά την γνώμη μου εχουν πετύχει αρκετάκαι έχει κάνει και πολλές διαφημίσεις για μεγάλες εταιρίες!
Τον Φλεβάρη του 2009 πραγματοποίησε και την πρώτη του ατομική έκθεση (Ηey ho!) στην γκαλερι a.antonopoulou.art στου ψυρρή!
όσον αφορά την έκθεση μπορείτε να διαβάσετε και αυτό το κειμενακι στα αγγλικά καθώς την περιγράφει πολύ ωραία:

The revolution begins from within. Deviating Greece's political inanity Alexandros Vasmoulakis introduces his individuals, as he refers to his figures, in a massive, dark and white, melting party.

"Individual means indivisible", says Vasmoulakis, "any singular thing, the basic unit, subject or object, the one who suffers or the one who hurts, a bachelor or the couple among strangers, any specific object in a collection". Yet individuals interweave in front of Vasmoulakis's eyes in an unforeseen way.

His present work culls from faces and sentiments. Wide-open colorful eyes, shattered bodies, at times dynamic at times paralyzed isolated or coupled Vasmoulakis' individuals debate openly with the audience in the most sharp and eloquent way. Hey Ho! they scream through Syd Barrett's lyrics, Here we go ever so high, rising in revolt initially against some obscure, erotic probably, opponent but essentially against their same self.
"Couples, when they quarrel, are mutually defeated and the losses of this idle fight are hardly countable. Meanwhile, inner conflict is even more blurry and scarcely conscious", says Vasmoulakis. For him corruption hides a shine and in the same time beauty and bliss cloak their seed of decay. Not every conflict has a winner to display and every victory is adulterated with defeat.
"I cannot really relate to the common sense of ugliness;" continues Vasmoulakis, "in Berlin sidewalks are well arranged, straight and wide with beautiful - artistic decoration, street lamps, railing etc, whereas in Athens sidewalks are like the rough sea! all cracked, dirty and narrow, with those awful manholes that make terrible noise when you step on them. The actual hell of pedestrians! I really find this ugliness beautiful."

Inculcated with the principals of ironic-metaphoric language Alexandros Vasmoulakis in his present work uses oppositions to elucidate, ambiguities to emphasize, crystal clear signs to puzzle; like an artistic roamer he defies the borderlines between painting and drawing, street art and installation, unfolding bravely the first steps of each piece in its final form, prompted by an instinctive disgust of secretiveness and using the blank space as a way to open up the painting.

Hey Ho! Here we go ever so high, is the call for a stroll amongst Alexandros Vasmoulakis's individuals and their rioting, if still, point of view.


Kouroubalis, January 2009 το site του είναι εδώ
πολύ καλά στημένο και εκεί μπορείτε να δείτε και ένα πολύ αντιπροσωπευτικό δείγμα της δουλειάς του!